Nie „ruska gymkhana” a serbska gymkhana! To trzeba na wstępie wyjaśnić, bo w mediach pojawiają się różne informacje. Słynna już biała Łada Niva miała według planów pofrunąć niczym egzotyki z szybkich wściekłych, ale oczywiście… się nie udało.
Serbska gymkhana, Łada Niva i ruiny bloków to zestaw, który zwiastuje katastrofę. Zdecydowanie bardziej wolimy oglądać Nivy w TERENWIZJI, gdy taplają się w głębokim błocie, niż tego typu okolicznościach, ale pewne rzeczy trzeba pokazywać ku przestrodze. Autorzy nagrania mieli w planach GYMKHANĘ na miarę swoich możliwości, skończyło się na runięciu Nivy o kilka pięter w dół.
Czy to mogło się udać? Raczej nie. Nie będziemy rozstrzygać czego zabrakło – prędkości czy rozumu? Kierowca okazał się tak samo twardy jak Niva w terenie i wysiadł z wraku o własnych siłach.
Łada Niva idzie na rekord – nie skoku, ale długości produkcji
Rosyjska terenówka jest jednym z niewielu rosyjskich pojazdów, które jesteśmy w stanie docenić, szczególnie w dzisiejszych czasach. Łada Niva I trafiła na rynek w 1977 roku i była efektem prac inżynierów rosyjskiej fabryki WAZ. Największą zaletą modelu jest napęd na cztery koła i banalnie prosta konstrukcja. Na zdolności terenowe doskonale wpływa krótki rozstaw osi i niska masa własna. Niva od końca lat 70. sprzedawana była w praktycznie niezmienionej formie do 2020 roku. Delikatne liftingi były przeprowadzane kilkukrotnie, jednak kanciaste nadwozie z okrągłymi przednimi światłami jak weszło do sprzedaży, tak samo z niej wyszło, ale zdecydowanie nie odeszło w zapomnienie. Powodem zakończenia sprzedaży były normy emisji spalin, które uniemożliwiły sprzedaż modelu w Unii Europejskiej.
Zapraszamy do zakupu najnowszego 41. numeru RALLY and Race. Co prawda nie znajdziecie tam nic o latających Ładach, ale za to znajdziecie solidną porcję wiadomości ze świata motorsportu.
Gama silników w Nivie zaczynała się od 1.3, a kończyła na pojemności 1.9 i w tym występowały zarówno benzynowe, jak i Diesle. Skrzynie 4 lub od 1993 roku 5-biegowe. W napędzie stosowano reduktor oraz blokadę centralnego dyferencjału. Masa własna fabrycznie nieznacznie przekraczała 1200 kg.
